نو بهار است در آن کوش که خوشدل باشی                        که بسی گل بدمد بازو تو در گل باشی 

من نگویم که کنون با که نشین و چه بنوش                           که تو خود دانی اگر زیرک وعاقل باشی

 قصد نوشتن داشتم با خود کلنجار میرفتم که از کجا شروع کنم به نظرم رسید تفألی به خواجه شیراز بزنم  عجب بجا وجالب آمد در آستانه بهار و نو شدن سال وشکفتن شکوفه های درختان پیر میکده چه پند خردمندانه ای به ما داده است. که این نصیحت نه برای نوروز بلکه برای تمامی روزها وهمه عمر میتواند حلق آویز گوش باشد . حافظ اندیشمندانه و از سر دلسوزی برای تمامی نوع بشر و همه زمان ها این اشعار را سروده است تا آدمی را به فکر وا دارد تا قدر ثانیه ولحظات عمر خویش را بداند. بی جهت نیست که پس از گذشت چندین قرن شعر حافظ  تازگی دارد وجهان شمول میگردد و هر روز ترجمه جدیدی از اشعار حافظ به زبان های مختلف به زیور چاپ آراسته میگردد . و مصداق هرگز نمیرد آن که دلش  زنده شد به عشق،میگردد 

باری این کلام پیر  فرزانه جاویدان  نه خطاب  به یک نسل است و نه در ظرف زمان میگنجد کلام  فصیح و بلیغی است که گذشت زمان از شیرینی وشیوایی آن نمی کاهد وبه همین خاطر است که حافظ ههواره بر تارک شعر غزل تاجداربوده وپادشاهی میکند . اگر نیک بنگریم در این دوبیت حافظ ما را به تامل واندیشه دعوت کرده است به رزمگاه فکر ما را فرا خوانده است  تا با غور در تغییر زمان از گردش ایام عبرت گرفته و برای آینده تجربه اندوزی نماییم . این پند واندرز به تامل در وقت  و گذر زمان بسنده نکرده و ما را به همنشینی با دوستان عاقل دعوت نموده وه حتی به خورد وخوراک ما نیز  نیم نگاهی دارد زیرا  اگر خواهن بنن وجسمی سالم هستیم بایستی هر چیزی را در معده خود نریزیم و اگر خواهان جامعه  سالمی هستیم در انتخاب دوست نهایت دقت را به خرج دهیم .

امضاء:ناصر نصیری